De VVE-schoonmaakochtend. Voor wie het niet kent: je mist wat. Het is een ochtend waarin je samen de gemeenschappelijke ruimtes schoonmaakt. En al snel bleek: het gaat niet om het schoonmaken, hier worden in drie uurtjes schrobben de onderlinge verhoudingen voor het komend jaar keihard uitgekristalliseerd.
Een van de kernelementen is dé lijst. In de hal hangt een lijst met klussen waarvan het zaak is dat je er zo snel mogelijk en ogenschijnlijk zeer vlijtig op intekent. Doe je dat niet dan blijven de rottaakjes over. Die zijn niet te onderschatten. Denk aan ‘spinnenwebben wegwerken bij de schuren’ en ‘groene aanslag voor de deur van Timmer verwijderen’. Ja precies, dat is onze deur.
Daar ligt standaard een verzameling herfstbladeren waarvoor wij wel/dan wel niet verantwoordelijk zijn. Dat ligt er een beetje aan hoe je het bekijkt.
Vriendin en ik schrijven ons dit jaar snel in voor alles wat je met een sopje weg kunt krijgen. Trapleuningen ontsmetten, vensterbanken afnemen, kozijnen schoonvegen, dat werk. Vervolgens gaat het zo: een half uur voor de afgesproken tijd van 9 uur (op zaterdagochtend!) beginnen de bezige bijtjes al met luid vegen zodat iedereen wakker wordt. Als je dan met kleine oogjes tien minuten te vroeg de deur uitstapt krijg je standaard te horen: ,,Kom erbij, we zijn alvast begonnen hoor!’’
Waarbij altijd de twee zelfde mensen op het dak staan om de zonnepanelen schoon te maken. Dat zijn meteen de enigen die door iedereen gewaardeerd én gezien worden en zelfs een vernoeming in de nieuwsbrief krijgen. Het is een slimme positie die wel wat levensgevaar meebrengt.
Als je nog niet wil overlijden maar ook niet sociaal dood wil, is het zaak om in de middenmoot te blijven. Dat kan op allerlei manieren. Een buurvrouw loopt drie uur lang rond met koffie, koekjes en een praatje bijvoorbeeld. Wij laten ons overal even kort zien, wapperen ondertussen heftig met doekjes en spuiten desinfectiespray in het rond.
Toegegeven: we hebben ook de hond van de buren drie kwartier geaaid. Dat maakt niet uit, als je maar boven de onderlaag blijft. Dat zijn de mensen die nooit meedoen omdat ze ,,er niet van wisten’’, ,,al een afspraak hadden’’ of het ergste: gewoon negeren dat er een schoonmaakdag is.
Maar toch graag aandacht voor wat ik buiten zag. Want naast alle activiteiten voor de bühne, zag ik heel toevallig een man van in de zeventig stilletjes op zijn nieuwe knieën zitten om het mos tussen de tegels weg te krassen. Ik maakte mij snel uit de voeten, met zoveel vlijt kan ik niks. Maar ik vind wel dat hij voortaan genoemd mag worden in de nieuwsbrief.
Geef een reactie