Oke, dit moet ik uitleggen met mijn beperkte ruimtelijk inzicht. Het is een brug met de breedte van een éénbaansweg. Hij wordt gebruikt door fietsers, wandelaars én auto’s van beide kanten. Een auto en een fietser kunnen er tegelijk al nauwelijks op maar twee auto’s: dat gaat gewoonweg niet. Dus wat doen we dan? Een verkeersbord: auto’s vanaf ‘onze’ kant hebben voorrang op auto’s van de andere kant. Alleen is het probleem dat je vanaf de niet-voorrangskant niet goed ziet wat er 80 meter verderop aan de overkant van de weg gebeurt. Dus als je daar staat, is het op hoop van zegen.
Zo kwam waarschijnlijk een man in een familieauto midden op de brug terecht, toen hij zag dat iemand van de voorrangskant ook aan de oversteek was begonnen.
Wij liepen er net langs en ook met de autoramen dicht zag je al dat de heren allebei boos waren. Ook al is dit een situatie die zestig keer per dag voorkomt, zij hadden het gevoel dat ze de enige mensen op aarde waren die dit onrecht werden aangedaan. Ik moest lachen maar hield me snel in toen de familieautoman (die geen voorrang had) wel heel opgefokt uit de auto stapte.
Hij wilde dat de voorrangman (een jongen van begin 20) achteruit zou gaan. Waarschijnlijk door zijn leeftijd, want hij had absoluut geen gelijk. Dat kon ik zelfs zien. ,,Ik reed hier al’’, zei de oudere man zonder gelijk. ,,Maar ik heb voorrang’’, zei de jongeman zonder begrip. Het was een patstelling.
Toen het na veel geschreeuw bijna tot slaan zou leiden, reed de jonge man plots toch hard achteruit. Omdat alle fietsers er de hele tijd niet langs konden, stonden ze op een hoopje te wachten voor de brug. Daar kwam de auto achteruit op hen af. Gegil. Vier fietsers konden op tijd wegkomen. Eén meisje van een jaar of 12 werd aangereden. Ze had gelukkig alleen een beetje pijn aan haar knie, maar haar fiets lag er verwrongen bij.
En toen bedacht ik mij hoe vaak mij deze ontmoeting op de brug al is overkomen: nul keer. Ik wacht namelijk altijd rustig tot iedereen die voorrang denkt te hebben, die ook genomen heeft. Dat gaat uiteindelijk sneller dan elke keer ruzie maken met mensen die ofwel het bord niet hebben gezien, of gewoon tijd hebben voor een discussie.
Die brug is ons inlevingsvermogen. En hoeveel je daarvan hebt bepaalt met hoeveel schade je aan de overkant komt.
Geef een reactie